woensdag 16 april 2007

hallo, hier zijn we weer .

We hebben een heel rustige nacht gehad , dus we waren allemaal goed uitgeslapen. :-) Ons saartje begint meer en meer te reageren naar ons toe. Ze is al van in het begin goed gezind geweest, maar vandaag was er al veel meer oogcontact en gemeende lachjes naar ons toe. :-))
Hoef ik nog te zeggen dat dit onvoorstelbaar heerlijk is :-))))

Vandaag zijn we het weeshuis gaan bezoeken waar ze bijna een jaar heeft verbleven. Ik ben toch meegeweest , al had ik eerst gezegd van niet . Maar het was twee uur rijden enkele rit en voor Patrick ook niet echt leuk dit alleen te doen. De mama van onze reisgenootjes ging ook mee, dus ben ik ook meegegaan. De rit er naartoe was onvoorstelbaar. Het was dwars door het platteland : rijstvelden, boeren met buffel en ploeg, blootsvoets rijst aan het planten, de mensen wonen er in krotten, het was echte armoede. Maar voor hen de normaalste zaak van de wereld. Het weeshuis is dus ook heel kaal en koud, maar als je de andere huizen ziet , is dit voor hen normaal. We zijn dus mogen gaan kijken waar de kinderen opgroeien en dat was echt schrijnend....... een schok voor mij. Ik heb al mijn krachten nodig gehad om niet emotioneel te worden. De directrice van het weeshuis en de verzorgsters waren zo gastvrij ( ze hadden zelfs een lunch ( wel 8 verschillende schotels) voor ons bereid), dat ik hen niet voor het hoofd wou stoten. Het is voor hen echt normaal, anders zouden ze ons niet zo hebben ontvangen ; De kindjes zitten er in mandjes volgepropt met doeken en kleren en komen hier bijna niet uit. Ons saartje kon de eerste dag niet zitten en nu begreep ik waarom. Ze had het gewoon nog bijna niet moeten doen. Volgens mij krijgen ze ook heel weinig aandacht , ze worden wel verzorgd en gevoed, maar er wordt niet met hen gespeeld. Ze krijgen ook enkel melk en rijstvlokken te eten , dus daarom kreeg ons Saartje zulke krampen. Ik zal deze ervaring nooit vergeten , ik kan het eigenlijk moeilijk onder woorden brengen. Als jullie de foto's en de film zien, gaan jullie begrijpen waarom.... Tegelijkertijd ben ik blij dat ik ben meegegaan, het is een ervaring die mij nog meer leert relativeren en nog meer alles laat apprecieren en ik kan ons Saartje later vertellen over haar afkomst , die ik heel erg respecteer en in ere zal houden .
Ze ligt momenteel te slapen ( ik kan mijn ogen niet van haar afhouden) en alles blijft door mijn hoofd spoken. Ik zou zo al die kinderen een thuis willen geven, maar ik weet ook wel dat dat niet kan en niet redelijk is . Ik hoop dat ze snel allemaal in een warme thuis zullen terechtkomen. Wij, in ieder geval, gaan er alles aan doen dat ons Saartje kan opgroeien met veel liefde en veel aandacht......... Ze is voor ons een Godsgeschenk, ze geeft onze familie dat "extra" zoals alleen zij dat zal kunnen.....

Valesca, Jolien , Gilles en Saartje , we houden van jullie (dat wisten jullie nog niet he :-)))))))


xxxx
Marieke-Roos